Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne także drugie będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on związany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów przenoszą się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą rzuca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istot pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w związku tym wybiera udział krążek stawowy, a to przeprowadza się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy stawia się z dolu żuchwy w punkcie guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które zachodzą w działalności stawów, są w trudnej ilości połączone z złą formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i uchronienie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi niezwykłe stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach choroby układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z obecnym oczekiwane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych jest zasadniczy nacisk na wytworzenie korzystnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w sezonie spoczynku, kiedy i prace - jest fundamentalne stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz dużą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki robi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na główne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z prostego punktu widzenia istotny jest podział trendów na podejmujące się w toku kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą tworzyć się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek wybiera się w drogi strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Cechuje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia cechuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe uznaje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wybiera się przez najdłuższy czas a z którego tworzą się jej ruchy. Istnieje ostatnie danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest dość przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w kraju 2-4 mm. Ma się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się wówczas w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Gra w niniejszy styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w strefy Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim oraz wynosi wpływ na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg także istnieje najtrudniejsze bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, działając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która traci się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Zabiera się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wychodzące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. więcej Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wykonując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w śnie. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej wyróżnia się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i znacząco wchodzą na położenie żuchwy.